“Bazen Susmak Gerek!”

“Bazen susmak gerek!” demiş şair. Bazen susmak, o bas bas bağırırken duyuramadığın sesini duyurmak için belki de son çarendir.

Ben zaman zaman susuyorum… Konuşmaktan yıldığım, yorulduğum, derdimi anlatamadığımı anladığım zaman bana derin bir suskunluk geliyor. Susuyorum.

Bu belki de faydasız bir çaba sarf ettiğimi anladığım içindir. Belki de bu kadar kendimi perişan etmenin aslında derdimi anlatmaya çalıştığım insanın kendi menfaatine olan bir durum karşısındaki duyarsızlığına isyanımdır bilmiyorum. Belki de dediğim gibi son çaremdir.

Ama gerçekten içim boşalıyor, tek bir kelime bile dudağımdan dökülmüyor, bir boş vermişlik bir takmazlık bir umursamazlık haline bürünüveriyorum. Amannn bana ne be deyiveriyorum içimden.

Bana ne, ne halin varsa gör… Seninle mi uğraşacağım… Ben mi senin derdine düşeceğim… Ne istiyorsan yap, yap da gör hali.

İşte bu aralar üstümde böyle bir hal, nedendir bilinmez! Halbuki her şey de çok yolunda (!) iken ama bilmiyorum işte. Böyle bir “yeterr!” suskunluğu.

Geçer herhalde! Geçer geçer, neleri geçirmiyoruz ki bu hal de geçer ve aynen eskisi gibi millete laf anlatma çabasına geri döneriz. Ne yapacağız insanlara umudumuz kalmadı diye hayata da küsecek değiliz. Elbet bir gün bizi anlayan insanlar çoğalır, yormadan yorulmadan, mutlu mutlu yaşar gideriz.

Ben böyle kimi zaman bu kıymetli alanımı kendi özel duygularıma ayırıyorum, kusura bakmayın. Bu benim işte, böyle bir insan; işe güce, paraya pula hakkettiği kadar değer veren, insan olmanın hoşluklarını her şeyin üstünde tutan biriyim. Çok çalışırım, çok uğraşırım, çok çabalarım ama asla insani güzellikleri ve bana keyif veren değerleri es geçmeden, hayatın tadını çıkara çıkara; gözümü hırs ve menfaat bürümeden, saygı ve sevgiyle, empati yaparak, anlamaya çalışarak yani özetle bir insana yakışır şekilde yoluma devam ederim.

İşte o nedenle böyle işin gücün arasına kişisel detaylar da kaçıveriyor. Ama bile isteye.

Bu sefer ki yazı da işte öyle araya kaçanlardan oldu.

Özetle susuyorum bir süredir. Ama maalesef hep susmak benim fıtratımda yok, elbet bir gün açılır yine bu çenem.