Bazen ne konuşmak ne yazı yazmak içinizden geçmez. Maalesef geçen haftalarda üst üste gelen şehit haberleri en azından beni de bu olumsuz ruh haline itti. Gencecik canların hayatlarını hain bir terör girişimini engellemek için kaybetmeleri hepimizi çok üzdü.
Olanı biteni anlamaya çalışırken, bazı siyasetçilerimizin fırsat bu fırsat deyip, klasik ötekileştirme gayretlerini üstlenmelerine de üzüntüyle tanıklık ettik. Gün birlik olma ve teröre karşı omuz omuza durma günü. Bu koşullarda kimse kimseden daha fazla yurtsever olmaz diye düşünürken iş döndü, geldi Mart yerel seçimleri hesabına. Bugünün koşulları altında lütfen Mart seçimlerini ön plana çıkararak hesap yapmanın tarihe düşülecek kara bir not olacağını göz ardı etmeyin.
Peki bu terör eylemlerinin arka planında ne var?
Kuzeyimizdeki Rusya-Ukrayna savaşı önümüzdeki ayın 24’ünde ikinci yılını dolduracak. Ne zaman biteceği konusunda kesin bir tahmin yürütmek kolay değil.
Güneyimizdeki İsrail Filistin savaşı yüzüncü gününü doldurdu. Ne zaman biteceği, giderek bölgesel bir savaş haline dönüşüp dönüşmeyeceği konusunda da bir tahmin yürütmek kolay değil. Hele ABD ve İngiltere Husilere karşı Yemen’i hava bombardımanına tutup, İran’a dolaylı mesaj vermişken ve Netenyahu siyaseten ayakta kalabilmesinin tek çıkar yolunun İran’ı da işin içine çekmek olduğunu ve bu istemini çok fazla gizlemezken.
Tayvan’ı kendi topraklarının ayrılmaz parçası gören Çin’in fırsat bu fırsat deyip Tayvan’ı ilhak edebileceği de ayrı birgündem maddesi. Bununla birlikte geçtiğimiz günlerde yapılan son seçimlerde de Çin ile birleşmeye hiç de sıcak bakmayan bir liderin seçilmesi, ancak meclis çoğunluğunu yitirmesi, dolayısı ile işinin hiç de kolay olmayacağı da yeni bir gerçek olarak karşımıza çıkıyor.
Mevcut bütün çatışmalarda ve olası çatışma senaryolarında baş aktör olarak ABD’yi görmemiz şaşırtıcı mı?
Peki askerlerimizi şehit eden ve bu tür eylemleri daha önce mevcut meteorolojik koşullarda yapmaya cesaret edemeyen teröristleri üzerimize salan kim. Son teknoloji ile donatıldıkları anlaşılan bu kirli maşaların kukla oynatıcısı kim?
Anlatımımıza küçük bir ara verip, ekonomimize göz atalım.
Geçtiğimiz hafta ABD Dışişleri Bakanı Blinken apar topar Türkiye’ye geldi, Dışişleri Bakanı Fidan ile görüştü. Ardından fazla bir açıklama yapılmadığı için herhalde İsveç’in NATO üyeliği ile F16 meselesi görüşülmüştür diye yorumlar yapıldı. Ancak görüşmenin hemen ardından Hazine ve Maliye Bakanı Şimşek’in büyük yatırımcılarla yapılacak toplantıya gitmekten vaz geçmesi, seyahatinde Merkez Bankası Başkanı Erkan’ı yanlız bırakması işlerin pek yolunda gitmediği sonucunu çıkarmamıza da yol açtı. Sonuçta ekonomi iyi durumda değil ve mevcut koşullarda iyi olma ihtimali de pek yok.
Gelelim ana konumuza, dünya koşullarında bunca belirsizlik yaşanırken ve savunma harcamalarını artırmak kaçınılmaz bir “beka” meselesi haline gelmişken, bu kadar kötü bir ekonomik performansla sürece dahil olmanın faturasını kim ödeyecek?
Acaba Mehmetçiği şehit edenler bizi de mi işin içine çekmeye, sıcak çatışmaya zorlamaya çalışıyorlar?
Doğal şüpheli ABD mi? Yoksa esas şüpheli İsrail mi?
Deli soruları artıralım.
Türkiye’yi Batı kampından çıkartıp, kendi yanına çekmek isteyen Rusya şüphelilerden biri olamaz mı.
ABD’nin kendisini esas hedef olarak gördüğünü bilen Çin, ABD’nin bu bölgede başının daha fazla belaya girmesi için Türkiye’nin devreye girmesini sağlamak için bu eylemin perde arkasında yer almış olamaz mı?
Sorular cevapsız kalmaya mahkum.
Evet 2024 kötü başladı. Umalım kabustan çabuk uyanır, geleceğe umutla bakabileceğimiz günlere merhaba diyebiliriz.
Sayfa başına git
